Perhiz
Geçen çarşamba ilginç bir durum oldu. Sabah ofise girdiğimde telefonumun şarjının olmadığını fark ettim. Mekanik hareketlerle çekmeceden mini USB kablomu aldım ve telefonuma takmak için telefona uzandım. Bu sırada aklımdan bir anda bir sürü şey geçti; telefonumu şarj ederken ondan uzak kalacaktım. Beklediğim bir mail vardı ve ondan uzakta olunca ne zaman geleceğini bilemeyecektim. Öğlene kadar şarj olurdu pek tabiki ama acaba tabletimin de şarjı var mıydı ki? Hem zaten tablet son yüklediğim appi gözden geçirmem gerekiyordu. Kendimden geçtim bir an. İçim burkuldu. Kabloyu çekmeceye geri koydum. İkinci haftasına yaklaşıyor cep telefonum kapalı. Hatta komiktir iki haftadır cep telefonum aynı yerde duruyor.
İlk anlarda pek de keyifli olmuyor gibi ama zamanla, bir kaç krizi atlattıktan sonra garip bir rahatlık başlıyor insanda. Hele ki otobüste giderken minik ekranda okumaya çalıştığın yazıları bir de anlamaya çalışmak gereği kalmıyor. Gelen epostalara cevap vermek için kırk defa düşünmüyorum. Telefondaki kırmızı ışık gözüme takılmıyor zira kırmızı ışık ortada yok :) Evet, ben bir CrackBerry hastasıydım. Ve 10 günden fazla süredir detoks oluyorum. Pek de müthiş bir deneyimmiş. Hele ki bir yerden çıkarken telefonumu aldım mı derdimin olmaması beni çok mutlu ediyor.
Bu kararı vermemin sebeplerinden bir tanesi inanılmaz bir iletişimin içinde olmam gereken bir çalışmamanı olmamasından kaynaklanırken, sanırım haftaiçi telefonumu açacağım. Ama aynı zamanda sanırım internet paketimi iptal ettireceğim. Böylece dört yıllık bir sürecin de sonuna gelmiş olacağım ki bu çok güzel bir son olacak :)
Bu yazı 1185 defa okundu
Bloguma http://ahmetanildindar.blogspot.com.tr/ adresinden erişebilirsiniz.
- Hoca Ne Düşünüyor? - 29/08/2014
- Türkiye’deki Yükseköğretimin Evrimi - 22/08/2014
- Ders Vermek… - 01/08/2014
Bir yanıt yazın